KRAWĘDŹ

na dusznym strychu w domu z czerwonej cegły pościel,

trochę krwi i pot z czyichś nagich ramion. gniazdo

szerszeni pod rynną kpi z naszych niepokojów. łamią skrzydła

na twoim strachu przed ciszą między nami. później

spadłam ze schodów, stłukłam kolano i słoik z kompotem

do obiadu. zmurszałe truskawki zgubiły nasiona

na posadzce z betonu. w piwnicy: „kurwa, znowu to samo” –

plaster, siniak, suche podniebienie. papierosy znalazłam w kurtce

ze skóry; przyjemny szelest materiału, ten z rodzaju

„aż do śmierci”. zostawił ją wujek, nie wuj, miękki człowiek

z maską lokalnego oprawcy, siewca stygmatów

i złych historii. w tym domu z czerwonej cegły miałyśmy być,

zostały robaki i kamfora, pocztówka z pogrzebu,

orszak z popiołu